„Za czym tęsknię jest bezgraniczność pożądania, niewyczerpalność głodu życia…
Jak wspaniałe byłoby życie gdyby tego pragnienia nie zaspokoić do końca.
Jak bosko można by żyć, gdyby się nie tylko bezgranicznie bogatym, ale także nienasycenie sytym było!...
W niekończącym wyścigu między pożądaniem i spełnieniem…”
z "Die Annonce", 1977
Treść Polska w roku 1994. Rząd darowuje ludowi z okazji 50-lecia istnienia PRL dom „Wolna Trybuna”. Wszystkie pokoje są wyposażone w maszyny do pisania. Każdy obywatel ma prawo bez cenzury wypisać swoje zdanie na temat aktualnego życia w Polsce. W tym luźnym zbiorze pojedynczych wypowiedzi, jak w kalejdoskopie przeżyć dnia codziennego, powstają pamflety i zażalenia. Wpisują się robotnicy i intelektualiści, partyjni aparatczycy, nauczycielki i gospodynie domowe, sprzątaczka awansująca do fachowej siły odpowiedzialnej za porządek i higienę, rozmarzony intelektualista pracujący w konspiracji, a także na niego nasłany szpicel, homoseksualista, który się w nim rozkochuje. Z czasem wpisy stają się coraz odważniejsze. Ich treść pozwala wyciągnąć wniosek, że kryją się za nimi głębokie zmiany społeczne, które przepowiadają krwawy koniec tej konfrontacji. Niepowtarzalność tego satyrycznego dzieła, wypowiadana różnymi „językami” w imaginacji literackiej dopuszcza konkluzję istnienia czegoś, co można by nazwać „polską duszą”.